Wat lees jij als eerst als je een nieuw, al dan niet evidence-based handboek  voor je hebt? Ik blader meestal gelijk door naar de casusbeschrijvingen. Voor mij als praktijkpersoon gaat de theorie dan toch het meest leven. Catheleyne van der Laan laat de theorie helemaal achterwege en heeft een boek gemaakt met vier (fictieve) verhalen achter de diagnoses. Herkenbare verhalen van mensen die je dagelijks in de spreekkamer zou kunnen tegenkomen. Trouwens, de spreekkamer laat ze ook nog weg. De verhalen gaan over het dagelijks leven van mensen die te maken krijgen met trauma, depressie en piekeren.

Spiegel

Toegankelijk en met humor geschreven krijgen we een inkijkje in de denkwereld van mensen die worstelen met zichzelf en hun emoties. En nee, geen handvatten of interventies om de problemen op te lossen, hoewel die best te vinden zijn tussen de regels door (‘neem een hond’, ‘praat erover’, ‘luister niet naar je moeder’). Het boek is  vooral een spiegel om zelf in te kijken en een oproep om open te (blijven) staan voor het verhaal van mensen, of ze nou een diagnose hebben of niet. En natuurlijk kan het ook mensen (patiënten) helpen om zichzelf of hun naaste beter te begrijpen. Want dat is wat een goed verhaal doet.

Grensvlak

Dit boek bevindt zich op het grensvlak van casusbeschrijving en roman en is daarom niet zo goed in een hokje te plaatsen. De verhalen staan dicht bij het dagelijks leven en roepen herkenning op. Zo is de moeder van Barend dag en nacht in actie tegen alle mogelijke gevaren (onweer! voedselvergiftiging! inbrekers!) die haar omringen. ‘Pas op jongen, wees voorzichtig’, is de boodschap die Barend zijn hele leven al hoort. Hoe Barend vervolgens in de Efteling terecht komt en wat hij daar meemaakt, is vergelijkbaar met wat er in een geslaagde therapie gebeurt: er ontstaat inzicht, angsten worden ‘exposed’ en nieuw gedrag wordt uitgevoerd.

Voor interventies en protocollen moet je de handboeken raadplegen. Lees je graag een goed verhaal, dan is dit boek iets voor jou.