Voor welgeteld één dag was burn-out gepromoveerd tot stoornis, waarna de WHO toegaf een foutje te hebben gemaakt en burn-out onder de werkfenomenen werd geschaard. Ach, fouten maken is nu eenmaal menselijk. Zeker bij chronische stress op de werkvloer, en dáár weten ze bij de WHO alles van.
Om verdere verwarring over de status van burn-out te voorkomen geef ik u graag een aantal diagnostische overwegingen mee. Een burn-out kan immers aanvoelen als een ongrijpbaar fenomeen.
Bij burn-out gaat het om een specifiek werkfenomeen. Het behoort daarmee tot dezelfde klasse als bijvoorbeeld vrijmiborrels en functioneringsgesprekken, thuiswerkdagen en kerstpakketten met ragout. Dat laatste kan overigens zeker een rol spelen in het ontstaan van een burn-out, maar gezien de vergelijkbare status en textuur kan geen oorzakelijk verband worden geclaimd. Overweeg in dit geval een comorbide werkfenomeen vast te stellen.
Juist omdat het bij burn-out gaat om een wérkfenomeen, zijn andere domeinen uitgesloten van deelname. Een burn-out kan dan ook niet worden vastgesteld als gevolg van fenomenale vakanties of huishoudelijke taken, maar ook niet als gevolg van zorg voor kinderen, mantelzorg of vrijwilligerswerk.
In tegenstelling tot syndromen gaat een burn-out níet gepaard met een korte nek (syndroom van Down), een brede borstkas (syndroom van Turner) of een plat gezicht (Hennekam syndroom). Let op, hier is wél een uitzondering op. De breedgebouwde bokser kan namelijk wel degelijk aan een dergelijk profiel voldoen en toch voor het werkfenomeen burn-out in aanmerking komen. Overweeg in dit geval een uitgestelde diagnose totdat het bokserschap afdoende is behandeld.
In tegenstelling tot andere werkfenomenen ziet men de burn-out wél bij de bedrijfsarts. Die vult een onuitputtelijk aantal formulieren in, behaalt driemaal woordwaarde met het woord reïntegratietraject en prevelt iets over de poortwachterswet. Maar vergist u zich niet: de term bedrijfsarts is ietwat verwarrend. Er is namelijk géén sprake van een medische conditie, tenzij het gaat om het zeer besmettelijke werkfenomeen ‘angst- en intimidatiecultuur’. Zoek in dit geval onmiddellijk contact met het RIVM.
Met dank aan het ‘foutje’ van de WHO.
