Paul de Bont vertelde tijdens een workshop op het ‘UK calling-symposium’ over een man met een vermeende micropenis. “Het was een man met een waanstoornis. Hij was er honderd procent van overtuigd dat hij een micropenis had. Die zowel in slappe als stijve toestand helemaal niets voorstelde. Daarnaast wist hij zeker dat hij jaren terug op zijn werk gefilmd was terwijl hij op de wc zat. Dat iedereen het filmpje had gezien. En dat hij dag in, dag uit door zijn collega’s werd bespot en uitgelachen.”
De man werkte in het magazijn van een groot bedrijf. Hij zal op de werkvloer ongetwijfeld zijn opgevallen als een zonderlinge man. Hij onttrok zich aan alle sociale momenten “ omdat hij vanuit z’n waan dacht dat ze hem niet moesten. Als hij iemand hoorde lachen, dacht hij dat het over hem ging. Als hij mensen op hun mobiel zag kijken, dacht hij: nu bekijken ze het filmpje of ze sturen het aan elkaar door. De man was al wat ouder, had het jarenlang volgehouden. Maar nu was de rek eruit. Hij was ten einde raad.”
Meten is weten
“We zijn gaan onderzoeken of er enige grond van waarheid zat in zijn ideeën over zijn geslachtsdeel. Uiteindelijk hee hij bij mij, zonder te kijken, papiertjes uitgeknipt waarvan hij dacht: zo lang en zo dik is mijn penis in slappe en stijve toestand. Die vier papiertjes heb ik bewaard. Eenmaal thuis hee hij datzelfde in het echt gedaan. Op internet vonden we een steekproef bij ongeveer 17.000 mannen en daarmee konden we vaststellen wat het Nederlands gemiddelde is. Ook daar hee hij papiertjes van geknipt. Die hebben we vergeleken met de eerder geknipte modellen. Daaruit bleek dat hij formeel geen micropenis hee . De lengte was weliswaar ietsje korter, maar de dikte was heel gemiddeld. Het viel allemaal binnen de range ‘gewoon’. En nog vrij ver af van ‘micro’.”
“BIJ HET AFSLUITEN VAN DE BEHANDELING WAS HIJ NIET MEER SUÏCIDAAL, DAT IS WINST”
Niet overtuigd
“Om de vastgestelde resultaten kon hij niet heen. Maar toch was hij niet overtuigd. Hij keek veel porno en had waarschijnlijk in zijn hoofd dat er veel dikkere pikken zijn. Hij bleef ontevreden, maar legde zich wel neer bij het feit dat hij geen micropenis had. Dat was interventie nummer één.”
De eerste keer
“De man had nooit seks gehad, nooit gevreeën. Dat durfde hij niet, want hij schaamde zich kapot voor zijn penis. Hij had sterk de verwachting dat elke vrouw hem keihard in z’n gezicht zou uitlachen bij het zien van zijn penis. Na een lang verhaal is hij akkoord gegaan om dit in de praktijk te testen en hebben we via de Stichting Alternatieve Relatiebemiddeling een prostituee gecharterd. Het had natuurlijk wel wat voeten in de aarde. Hij bleef van mening dat elke vrouw in de lach zou schieten. ‘Dat kan ze niet tegenhouden’, zei hij. Tot mijn verbazing is hij toch met haar naar bed gegaan. De wereld ging even voor hem open. Het was ‘beyond his wildest imaginations’. Ook omdat hij haar ontzettend mooi vond.”
Enorme mijlpaal
“Omdat één keer geldt als géén keer, hebben we gezegd: doe het nog een paar keer. Dat hee hij gedaan. Maar toen werd het te duur en raakte hij ook een beetje verliefd op haar. Dus dat is gestopt. Het was onomstotelijk bewezen dat hij niet door haar uitgelachen werd. Bovendien had hij eindelijk seksuele ervaringen opgedaan. Voor hem, hij was toen 58, was dat een enorme mijlpaal. Alleen hee het de onvrede over dat hij eigenlijk een grotere penis wilde hebben, niet weggenomen.”
Rotsvast
“Tenslotte hee hij op z’n werk een gesprek gehad met zijn baas en gevraagd of er inderdaad een video was verspreid. Die hee hem vriendelijk en serieus te woord gestaan. Hem verteld dat daarvan geen sprake is geweest en dat er geen opnames zijn gemaakt. Maar helaas overtuigde hem dat maar even. Hij bleef van mening dat die beelden toch echt verspreid waren. Hij was er rotsvast van overtuigd dat het op het werk doorging met die video. Dat heb ik niet kunnen doorbreken.”
Halfvol of halfleeg
“Toen hij bij mij binnenkwam hield hij het niet meer vol op het werk. Hij dacht dat hij er maar beter een eind aan kon maken. Bij het afsluiten van de behandeling was hij niet meer suïcidaal. Dat is winst. Zeker bij een waanstoornis, die berucht is om zijn hardnekkigheid. Ik vond het in dat licht een acceptabel resultaat. Met dien verstande dat het voor meneer nog wel een stuk beter had gekund. Hij hee zich maximaal ingezet en alles geprobeerd. Het resultaat is bescheiden. Maar er zijn ook dingen gebeurd die voor hem heel waardevol waren. Het is van allebei wat. Of het glas halfvol is of halfleeg, dat mag een ander zeggen.”
