Mijn vader is een rollatorweigeraar. Met zijn zeventig jaar vindt hij zichzelf te jong om zich achter een karretje te laten spannen. “Dan lijk ik zo oud”, is steevast zijn antwoord wanneer ik hem een rollende toekomst probeer aan te praten. Mijn reactie is uiteraard uiterst tactvol. “Pap, ik vind je óók oud als je schuifelend over straat gaat en daar onderuitgaat.” We lachen er samen om. Het verdriet is toch wel zichtbaar.
Zijn weerzin tegen een rollator komt natuurlijk voort uit angst. Toegeven dat je achteruitgaat en niet weten waar dat eindigt, is nu eenmaal verrekte lastig. Maar de reactie van mijn vader zie ik op grote schaal terug in psychologenland. We stoppen oudere patiënten liever in het verouderdomhoekje dan dat we iets met hen doen. Te kwetsbaar, te lastig, niet kosteneffectief. En als het aan onderzoekers ligt, houdt ouderdom op magische wijze op bij de Europese grens. Onderzoek naar de prevalentie van psychische klachten onder ouderen en naar de effectiviteit van CGT wordt namelijk vrijwel alleen in Aziatische landen gedaan. Daar hebben ze kennelijk wel ouderen.
Zou het iets zeggen over onze eigen angst? Zijn we bang om blootgesteld te worden aan onze eigen toekomst? Of denken we écht zo minzaam over onze ouderen? Een onterechte houding, want als je kijkt naar de effecten van CGT bij deze groep, zou het zomaar kunnen dat ze er meer van profiteren dan onze jeugd. En om het met mijn vaders woorden te zeggen: zeventig is echt zo oud nog niet. Misschien wel voor een rollator, maar niet om in behandeling te gaan.
Gelukkig is er nog iets aan te doen. CGT blijkt namelijk effectief in het wegnemen van vooroordelen rondom ouderdom. En… het werkt zelfs bij zorgprofessionals, een notoir complexe groep om te behandelen. Dus bespeur je bij jezelf een ambivalente houding richting senioren? Ga dan vooral in therapie. Voor je het weet gooi je de deuren van je behandelkamer ook voor hen open. Een tip daarvoor nog, want niet iedere oudere is een hardcore rollatorweigeraar. Doe wat aan die drempels. Het is al moeilijk genoeg om de stap naar behandeling te zetten.
